Genel

18 Mart Gelmiş Neyinize?

Yayınlandı

13 yıl önce

19 Mart 2012

Yayımlayan

Pazar akşamı 18 Mart şehitlerimizi anmak için Fener Alayı yürüyüşüne katıldım. Aslında yürüyüşün başlangıç yeri olan Cumhuriyet Meydanı’na gelmeden olacakları tahmin ediyordum. Yürüyüşe katılan bazı dernekler bu anma yürüyüşünü kuyruk acılarını bastırmaya alet edeceklerdi. Dediğim gibi de oldu. Çanakkale şehitleriyle, Çanakkale Savaşı başarısıyla hiçbir alakası olmayan siyasi sloganlar birbiri ardına sıralandı. Zaten bu zihniyetten farklı bir şey beklemiyordum ama hani ‘’Allah’tan umut kesilmez’ durumu vardır ya… Aslında ben bu yazıyı yürüyüş öncesinde de yazabilirdim; çünkü perşembenin gelişi çarşambadan belliydi. Nedendir bilemiyorum ama bu insanlara kızmıyorum, kızamıyorum. Lanet olsun içimdeki şu insan sevgine! Acıyorum, düşene tekme atamadığım gibi, idam sehpasındaki bir mahkûma son isteğini sorar gibi acıyorum…

18 Mart gelmiş neyinize? Vesayet elden gitti gidiyor, asker halka yöneldi yöneleli darbe yapmaz oldu, yapmaya çalışanlar Silivri’ye hapsoldu, gençlik Süpermen masalına inanmaz oldu. Bir yaşlının el ayaktan çekilip istediklerini yapamaması durumudur bu. Yaşlı, o bayram gününü görse bile ”Bayram gelmiş neyime? ” diyerek sitem eder. Eli ayağı tutmaz, artık itibar görmez olmuştur. Ve en güzel günlerde, bayram günlerinde, bahar günlerinde bile sürekli durumundan yakınır, yapamadıklarından şikâyetçi olur. İşte bu zihniyette ”18 Mart gelmiş neyimize? ” diyor. Çünkü halkın desteğini alamadan bir avuç insanla tüm Türkiye’yi diktayla yönetme günleri çoktan geçmiştir artık… 250 bin şehidi ‘’Türkiye laiktir, laik kalacak’’ sloganıyla anan ulviler, emin olun 250 bin şehidin bir tanesi bile laiklik uğrunda canını feda etmedi; emin olun ki bu ülkeye laiklik getirilirken bir kişiye bile sorulmadı. Âmâ laiklik gerçek manasıyla yaşandığında laiklik olacaktır. Sizin sonradan içini boşaltıp kendi amaçlarınız doğrultusunda uydurduğunuz manayı içine tıkıştırdığınız laiklik şu günlerde sizin gibi bir avuç insan tarafından seslendirilmektedir. Ne kadar zıt, farklı görüşleri benimsemiş olsak da her şeye rağmen aynı bayrak altında yaşıyoruz, yaşamak zorundayız. Çünkü bayrağımız ortak, bu bayrak hepimizin bayrağı olmaya devam edecektir. Hani evlenen çiftler olur, sonradan anlaşamazlar da ayrılmak isterler fakat çocukları için bir arada olmaya devam ederler. İşte bayrakta bu ülkenin çocuğudur. İnsanlarımızı her türlü farklı renge, her türlü zıtlığa rağmen yine de beraber olmalarını sağlayan çocuktur o.

Son olarak : ”Mustafa Kemal’in askerleriyiz.” diye bağıran kızlarımız…Bu ülke yasalarına göre kadınlar askerlik yapamıyor. Âmâ cepheye mermi taşıyıp, yemek falan yaparız diyorsanız yazık olur o ojeli parmaklarınıza…’’Allah Allah’’ diyerek düşmanla çarpışan dedelerimizin ‘’Allah Allah aman sabahlar olmasın’’ diyen torunlarıyız. Sonumuz hayrolsun hanımlar ve beyler…