Mozaiklik ve Gafillik

Türkiye; kavramların doğru kullanılmadığı bir ülkedir. Bunda Türkçemizi yeteri kadar özümsememenin verdiği cahillikte etkilidir. Son 30 yıldır milli kültürün bütünlüğünü parçalayarak, milli yapıyı olur olmaz bölmelere  ayırarak, bundan bir parça koparma sevdasında olanlar, son dönemde maalesef, en büyük desteği, yine bu ülkeyi mozaik olarak görüp parçalı yapısından bir imparatorluk hayali görenlerden almıştır. Bu ülkenin büyüklüğü yada kültürünün çok yapılı ve katlı olması, üniter yapısına ters bir olgu değildir. Anlaşılması gereken Türkiye’de ki hakim ve diğerlerini çevresinde toplayan ve onlarında bu şekilde yaşamasını sağlayan temel unsurun Türk kültürü olduğudur.

Türk kültürü, yapısı bozulamayacak derecede kökleşmiş bir bütündür. Mozaik kelimesi çevresinde oyun oynayanların, yıllardır Türk milliyetçiliğini ırkçılıkla itham  edip, son günlerde soy şuurunu canlandırmak istemeleri, sağlıkta idrak yoksunluğundan başka bir şey değildir. Başkanlık sistemi tartışılır, Türk tarihinde ve kültüründe de örneği olan bir uygulamadır. Ancak bunu fırsat bilip bazı soysuzlara, federal iştahlarını, bölünme fikriyle doyurmalarına izin verilmemelidir. Bu süreç engellenemez ise;  bin yıldır bu coğrafyada yapılamayanın, kendi elimizle yapılma yolunu açacaktır. Türk kültürünün büyük ve kuşatıcı yapısını bozma azmiyle tutuşanların, son dönem gelişmeleriyle farklı soy merakına kapılıp, Osmanlı Sultanlarının ve Mimar Sinan gibi isimlerin aslında Türk olmadığına dönük açıklamaları, komplekslerinin bir tezahürü değil midir? Aynı açıklamalar Türklüğün bir şuur ve kültür meselesi olduğunu savunan Türk Milliyetçilerine, ne mesnetsiz bir suçlama olduğunu da göstermez mi? Türk ırkçılığıyla suçlananların, tam tersini bağıra bağıra söyledikçe, Kürt ırkçığını ört bas etme gayretiyle yeni suçlamalara maruz kalması ve terörü bile meşru gösterme arsızlığına gelinmesi, üzerin de düşünülecek bir çelişki değil midir?

Bu süreçte görünen odur ki; mahutlar rayları döşemiş, gafiller ise sıra sıra vagonlara binmişlerdir. Kuşatıcı ve koruyucu Türk kültürünü, mozaik meraklı, şer ağızlılar algılayamamaktadırlar. Günümüz Türkiye’sini  Osmanlı örneğiyle tasvir edip, buradan farklı kültürler ve siyasi ayrışma umanlar ilmi ve akli yanılgıya düşerler. Son iki yüz yıldır batılı emperyalistlerin,  zorlama bir etki ve baskıyla kuşatıcı Türk kültüründen ayırdıkları diğer toplulukların, ne özeldeki değerlerini kaybettiği söylenebilir ne de beraber yaşamak istemedikleri. Zira beş yüzyıldan fazla bir sürede gelinen coğrafyalar ve eklenen değerler Türkleşmeyi  ve İslamlaşmayı bilmiştir.

Türk kültürü içerisinde yüzlerce örnek bu düşüncemizi doğrular. Bu durumda şunu da belirtmek gerekir ki; eklenen maddi ve manevi kültür unsurları, genel anlamda süresiz olan Türk kültür gelişiminin devamlılığına da örnektir. Eklenmeler mozaik olarak değil zenginlik ve büyüklük olarak değerlendirilmelidir. Baharatın kökeninin  Hindistan olması, kebabı mozaik yapmaz, kebap Türk kebabıdır. Kahve belki Yemenden gelir ama adı ve tadı artık Türk kahvesidir. Aruz Türk vezni değildir mutlaka, ancak zamanla Türk aruzu adını alarak değer sıralamamızda üst derecelere çıkmasını bilmiştir. Harcı, kubbeyi ve kemeri Türkler icat etmemiştir belki, ama Selimiye ve Süleymaniye de şaheser tadında Türkleşmiştir. Hatta o kadar ki cumhuriyetin ilk yıllarında zoraki ve kızarak da olsa köylünün taktığı şapka, kısa sürede onu tanıtan bir sembol ve ters çevirerek namaza durduğu bir değer olmuştur, Türkleşmiştir.

Türkiye kültür bakımından zengindir, ancak en ufak bir fitne de dağılıp parçalanacak bir mozaik değildir. Amacımız, atalarımızın kanıyla ve teriyle bu döneme bıraktığı bu zenginliğimizi ne phasına olursa olsun korumaktır.

Selam ve dua ile…