Kayıtların Ardından…

Geçtiğimiz hafta Türkiye genelinde ve tabi ki de ÇOMÜ‘de kayıt heyecanı yaşandı. Sabahın ilk saatlerinde fakültelerin önünde kuyruk olmuş, kimi anne babası kimi bir yakını ile gelen öğrenciler ellerinde belgeler ile kapıların açılmasını bekliyordu. Onları gördükçe okula ilk kayıt olduğum güne gittim. Yüzümde oluşan tebessüm, belki biraz da buruktu. Keşkelerim olmadı ama eksik yaptıklarım da var sanıyorum. Geçen hiçbir an gibi o günlerde bir daha geri gelmeyecek biliyorum.

Aslında kayıt olan öğrencilerin büyük çoğunluğu için bu en kolay kısımdı. Geldiler ve kimliklerini aldılar. Okullarını hatta muhtemel arkadaşlarını gördüler, bir taraftan da kalacakları yerleri ayarladılar. Büyük çoğunluğu onyedi eylüle kadar aileleri ile birlikte geri döndü.  Bundan sonra Çanakkale’ye gelişleri daha buruk olacak. Sonraları kolay kolay gidemeyecekleri bu şehirde ilk yalnız kaldıkları gece başlarını yastığa koyduklarında hiç beklemedikleri bir anda yastığa süzülürken bulacaklar gözyaşlarını. En azından tanıdığım birçok kişinin böyle olmuştu. Çok mu iç karartıcı oldu? Aslında değil, çünkü duyulacak en yaygın cümle olan alıştığında gitmek istemeyeceksin sözünün gerçek olduğunu da ilk dönem bitmeden görecekler.

Ben üçüncü sınıfa geçtiğimde kardeşim de üniversiteyi kazandı ve bir başka şehre onu okuluna kaydettirmek için gittik. Hayatım boyunca unutacağımı sanmadığım her hatırladığımda gözlerimin dolduğu bir ana ben o gün şahit oldum. Şimdilerde kaldırılan harçlar, son harç yatıran öğrenciler de mezun olduktan sonra hatırlanmayacak belki de . Rahata çabuk alışıyoruz ya… Bir çokları daha şimdilerde anlamıyor beklide ne denli önemli olduğunu. O gün okula kızını kayıt için gelen bir amca, bir baba vardı. Yaşı biraz büyüktü. Banka kuyruğunda sıra kendisine geldi ve kuyruktan dekont almadan ayrıldı. Kızının yanına geldi ve ‘’ Ayşe … diyorlar kızım dedi’’ . Oradaki noktalı kısım hatırlamadığım ve de aslında çok da önemli olmayan miktar kısmıydı. O babanın kızının yanına geldiğindeki çaresizliği gözlerinin doluluğu ve abartmıyorum boynu büküklüğü hiç kimsenin zihninden kolay kolay silinemeyecek bir sahneydi. Kardeşimle o an her şeyden soyutlandık söyleyebileceğimiz, yapabileceğimiz hiçbir şey yoktu. Sonraların da o kıza ne oldu o amca nasıl bir çözüm buldu maalesef ki bilmiyorum. Umduğum o gün kaydı yapılan o öğrencinin o babaya layık olduğu yönünde. İşte kimileri için hiçbir önemi olmayan harçların kaldırılması Ayşe ve Ayşe’nin babası için öğlesine önemli ki o kalabalığın içinde yalnızca bu aile için bile hiç göz kırpmadan kaldırılır bu ücret. Dedik ya zaman geçiyor bir daha da geri gelmiyor ve unutuyoruz çok çabuk yaşanmışlıkları. Dileğim o ki bu ülke, bu insanlar bir daha hiçbir kapıda o mahcubiyeti yaşayan ailelere tanık olmazlar.

Geçen hafta kaydını yaptıran tüm arkadaşlar aldığınız kimlikler ile yeni adım attığınız bu hayat, sizin umutlarınıza umut katar ve yolun sonunda heybenizde yeni başlangıçlar için yeterli birikim ve bir bardak çayını içebileceğiniz dostlar bırakır umuyorum. Bilim, eğitim ve tabiî ki insan olsun tüm kazanımlarınız..