Barışı Gördüm

Akil İnsanlar Heyeti Marmara Bölgesi temsilcileri Mithat Sancar, Ali Bayramoğlu, Hülya Koçyiğit, Levent Korkut hafta sonu Çanakkale’deydi…

Kolin Otel’de yüksek katılımlı bir toplantı gerçekleşti. Toplantı öncesi basına da yansıyan bir grup heyeti ve toplantıya katılanları protesto etti. Toplantı başında birkaç kişi program başlangıcında İstiklal Marşı okunmamasını ve saygı duruşunda bulunmamasını protesto ettiler…

Protestolar karşısında verilen cevap bir hayli güzeldi anlayana…

Heyet, isimler açıklandığı günden itibaren, Dolmabahçe Toplantısından bu yana hatta isimlerin açıklanma sürecini de katarsak işin içine uzunca bir süredir Türkiye’nin gündeminde…

Fakat bölge bölge, il il hatta semt semt gezen bu heyetin gittiği yerlerde nasıl bir uygulama içerisinde olduklarını toplantıların nasıl geçtiğini hayli merak ediyordum. Evet amaç süreci halka anlatmak olarak gösterilmişti fakat ne anlatıyordu bu insanlar? Nasıl bir toplantı gerçekleşiyordu o salonlarda. Birileri gelip bir şeyleri dikte mi ediyorlardı yoksa taraf mı tutuyorlardı?

Hayır.

Pazar günü gördük ki heyetin anlatmanın yanı sıra çok önemli bir görevi vardı dinlemek…

Çoğu kez başaramadığımız ama aslında hayatın her alanında çözümün başlama noktası dinlemek…

Heyet dinliyor, yeri geldiğinde müdahale ediyor karşılıklı empati yapılıyordu pazar günü…

Heyetin anlattıkları, başarılı olup olmamaları bir tarafa toplantıdan bence önemli birkaç yansıma şu şekildeydi…

Öncelik Çanakkale’de farklı görüşlerden, farklı kesimlerden temsilciler ve kişiler salonda yerlerini aldılar. Mikrofon öncelikle ve hatta çoğunlukla salondaydı… Söyleyecek sözü olanlar fikirlerini dile getirdiler. Sonrasında heyettekiler soruları cevapladılar ve fikirlerini söylediler.

Heyet ilk olarak Akil İnsan tanımına sonuna kadar karşı olduklarını ve bu terimi kendileri seçmediklerini ifade etmeye çalıştılar. Salonda söz alan çok kişi vardı. Katılığınız katılmadığınız farklı görüşlerden kişiler kendilerini ifade etme imkanı buldu. Çok da güzel cümleler kuruldu aslında. Türkiye’de böylesine renkli bir yelpazenin aynı salonda konuşabiliyor olması salında gelinen aşamanın güzelliğine en önemli işaret. Görüşü fikri ne olursa olsun ifade etmesini biliyorsa kişi kendini, iste beyin fırtınası denilen şey o noktada ortaya çıkmış demektir. Çok güzel ifadeler vardı. Üniversitemizden bir hoca çıktı ve dedi ki ‘‘Ajandam yok ve notlar alıp gelmedim. Buradaki kişilerden de istediğim şey lütfen yüreğinizden gelerek konuşun.’’ Ne kadar önemli değil mi aslında belki de işin özü burada başlıyor. Burada özetliyor her şeyi tüm süreci… Yüreğini ortaya koyarak çalışırsa ve konuşursa insanlar kim yada ne engelleyebilir ki…

Güzel bir çıkış da vardı siz Akil İnsan değilsiniz Akil Olan biziz dedi bir katılımcı. Siz akil olsanız masanın o tarafında durmayı göze alamazdınız bütün okları üzerinize çekmeyi kabullenmişsiniz dedi..

Heyet de güzel bir tebessümle onayladı kendilerini.

“Barış olsun istiyorum ama siyasi kimseye güvenmiyorum” diyende vardı “ben Dersimliyim ne acılar yaşadım ben ve ailem eğer barış olacaksa ben hakkımı helal ediyorum” diyen de.

Sadece duygular dile getirilmedi elbette. Öneriler sunan da vardı. Ve toplantı boyunca sunulan her öneri her karşıt olan veya destek olan her fikir not alındı. Yalnızca insanlar dinlenmedi. Çanakkale’de insanlar fikirlerini söylediler. Ve oradaki herkesin aslında tek bir isteği vardı Silahlar Sussun ve artık canlar yitirilmesin.