İbrahim Nazmi: “Yaşasın Çanakkale Antik Kenti”

Bu şehre ilk geldiğim günü dün gibi hatırlıyorum. Sene 2002’di.  Güzel bir bahar günüydü. Gelibolu Milli Parkını ziyarete gelmiştik. Yıllar sonra üniversiteye kayıt olmak için tekrar geldim. Bu şehre İskele’de feribottan indim ve hiç kimseye adres sorma ihtiyacı duymadan okulu buldum.  Peki neden?

Nedeni benim hafızamın çok kuvvetli olması değildi…

Şehrin yıllar içinde hiç değişmemesiydi.  Caddeler, sokaklar nasıl bıraktıysam öyle duruyordu. İlk ziyaret ettiğim günden bu yana sanki yaprak kımıldamamıştı hatta burayı lanetlenmiş bir kavmin yaşadığı yer zannedecektim neredeyse.  Ama öyle olmadığını kaldırımlardan anladım. Zira ilk gelişimdeki kaldırım taşları sökülmüş yerine daha güzelleri konmuştu.   Sonra burada yaşamaya başlayınca anladım ki kaldırım taşının belediyeyle bir alakası yok O burada bir gelenek haline gelmiş yılın belli bir döneminde kaldırım taşları değiştiriliyordu ama onun dışında her şey aynıydı.

Gerçi geldiğimden beri bir değişiklik daha oldu. Çanakkale’de iskele meydanındaki dükkanları yıktılar. O zaman kendi kendime demiştim ki “Buraya herhalde çok güzel ve büyük bir şey yapacaklar, o yüzden ekmeğinden oldu buradaki esnaf” ve yanılmadığımı iskele meydanına Güney Marmara’nın en büyük ve şaşalı helâsını diktiklerinde anladım.